Met een vaartje

Ik voel me goed. Het aapje is bij zijn nieuwe eigenaar en laat die er nu super blij mee zijn. De hele dag heeft hij dat beestje meegesleept en zelfs mee naar bed genomen. Geweldig! Ik weet dat ik zelf als kind ook alles wat ik leuk vond naast me liet slapen, dus ik zie het als een groot compliment. Omdat het aapje nu afgegeven is, kan ik nu ook een foto plaatsen:

Verder heb ik ook mijn rendier af. Hij had eigenlijk (volgens het patroon) veel kleinere oogjes, maar die haalde zijn schattigheidsgehalte omlaag vond ik. Gelukkig had ik nog een paar oogjes liggen die goede maat hadden. Hij zit nu trots naast de tv en schuin onder het mini-kerstboompje (we hebben er toch maar eentje geleend). Ik ben er in ieder geval trots op. Hij is klein en schattig en mag gezellig blijven zitten tot 6 januari 2015.

Ook heb ik zaterdagnacht de colsjaal van mijn schoonzus afgemaakt. Hij had al de goede lengte, maar was nog niet breed genoeg. Ik had de donkergrijze wol bijbesteld, maar omdat ik eerst mijn rendier af wilde hebben (het is immers bijna kerst, en na de kerst heb ik er niet meer zo veel aan) is de sjaal blijven liggen. Daar had ik dus zaterdag tijd voor. Door onverwachte visite kon ik er echter pas rond middernacht aan beginnen (en dan blijkt mijn energie onuitputtelijk en ga ik door tot ik hem af heb). Maar ik ben blij met het resultaat en ook mijn schoonzus is er erg blij mee.

Nu wil ik voor eerst kerstdag de knuffel van (weer) een ander neefje afmaken en de wanten van mijn kleinste neefje wil ik voor kerstavond af hebben. Op zich moet dat gewoon gaan lukken. Ik ben zondag begonnen met de pinguïnknuffel en ik heb hem nu al voor de helft af. Hij moet alleen zijn snavel, pootjes, en mutsje nog en dan is hij af, iets wat ik verwacht vandaag gedaan te krijgen.

Dan heb ik nog de hele dinsdagavond en de hele woensdag om de wanten van mijn neefje te maken. Hier gaat iets meer tijd in zitten omdat ik hier geen patroon van heb en ik ze dus naar eigen inzicht maak. Wel heb ik zijn hand laten overtrekken op papier, zodat ik weet hoe groot ze zijn. Hopen dat het me gaat lukken om ze passend te krijgen. Zodra ze af en gegeven zijn plaats ik weer een foto!

Groetjes en hele fijne feestdagen,

Imke

Kerstversiering

Vanwege de tijd die in het werk, studie, haakwerk en privéleven is gaan zitten, is de kerstversiering er thuis bij ingeschoten. En dat terwijl ik wel van kerst en alles er omheen houd. Maar een mens moet keuzes maken, dus dan dit jaar maar geen kerstboom en lampjes in huis (dit laatste heb ik trouwens al grotendeels opgelost door gewoon nóg meer kaarsjes neer te zetten, ook gezellig!). Toch miste ik iets en was ik bang dat ik niet in de kerststemming zou komen als nergens uit blijkt dat het bijna kerst is. Dus wat doe je dan, als gedreven haakster? Juist! Je haakt je eigen kerstversiering.

Nu kwam ik op internet een patroon tegen van een wel heel schattige Rudolph en dan is de beslissing voor mij snel genomen. Gelukkig had ik nog bijna alles in huis voor deze geweldige amigurumi en dus ben ik meteen begonnen. Hij is ver af, op de oortjes, het gewei en de sjaal na, maar hij wordt fantastisch! Ik ben nu al verliefd (en dat terwijl zijn hoofd (zonder oogjes, snuit en rood neusje) nog naast zijn lijfje ligt). Op zulke momenten vind ik het jammer dat een mens moet slapen, want ik zou de nacht door kunnen haken tot ik de volgende dag weer moet gaan werken.

Ik had nooit van mezelf gedacht dat ik ergens zo verslaafd aan kon zijn. Iedere dag sta ik op met ideeën en motivatie, en ik ga naar bed met nieuwe ideeën, een planning van hoe en wanneer ik alles ga aanpakken en nog meer motivatie.... Nu alleen de tijd nog om het allemaal te maken.

Groetjes, Imke

Jip

Het is me dan eindelijk toch gelukt! Jip het aapje is af. Met de banaan trots in zijn armen zit hij op de bank, te wachten tot hij naar zijn nieuwe eigenaar mag (maar die is pas volgende week jarig en weet nog niet dat Jip klaar is, dus hij moet nog even wachten).

Ik heb de rare gewoonte om nog even van nieuwe knuffels te genieten door ze, zodra ze helemaal af zijn, op de bank te laten zitten (of liggen, afhankelijk van de knuffel). Op die manier word ik telkens herinnerd aan mijn creaties en kan ik ze allemaal nog eens goed bekijken en vooral trots zijn op wat ik met mijn eigen handen gemaakt heb. Zodra zo'n beestje af is word ik weer geïnspireerd en gemotiveerd om iets nieuws te maken....

Verder ben ik begonnen met een colsjaal voor mijn schoonzus. Als ik een opdracht krijg begin ik ook gelijk dezelfde dag (mits ik alles in huis heb natuurlijk) en binnen een dag had ik hem af (lees: inclusief weggewerkte draadjes, exclusief label). Toen ik hem echter zelf om deed om hem te passen kwam ik er pas achter dat hij veel te lang en te smal was. Ik had hem tijdens het opzetten gemeten en hij voldeed perfect aan de eis, waar we een andere colsjaal voor hadden opgemeten. Wanneer er echter verder gegaan wordt met haken, wordt de sjaal zwaarder en langer door de hoeveelheid wol die erin verwerkt zit. Hij was dus ruim 10 cm te lang en 7 cm te smal, waardoor hij niet deed wat hij zou moeten doen, namelijk de hals bedekken. Dan maar weer uithalen en opnieuw beginnen.

De sjaal veranderde weer terug in 9 mooie bolletjes en ik begon weer van vooraf aan. Ik heb 30 steken geminderd (ongeveer 15 cm) en heb de sjaal opgemeten toen hij bijna klaar was. Hij was nu precies zo lang als we hem wilde hebben (de 5 cm die ik tekort had zijn door het gewicht en de verwerking vanzelf erbij gekomen). Nu is het enige nadeel nog dat ik van één van de drie kleuren te weinig in huis heb en dus pas verder kan als ik die kleur heb. Maar ik heb de sjaal gepast en hij is al perfect qua lengte, alleen nog te smal. Wachten dus tot ik de nieuwe wol gekocht heb. Maar dat doe ik natuurlijk zo snel mogelijk!

Groetjes, Imke

We gaan goed

Yes! De muts voor mijn nichtje is af en, al zeg ik het zelf, hij is erg leuk geworden. En minstens net zo belangrijk: Hij past! Omdat die eerste muts van onder naar boven gehaakt moest worden, ging het telkens mis. Op het moment dat ik steken in moest nemen, leek de hele muts kleiner te worden. Vandaar dat ik haar vorige week gevraagd heb of ik een ander patroon mocht gebruikt. Zelfde materiaal, zelfde kleuren, ander (lees:beter) patroon, én begonnen van bovenaf. Gelukkig is ze vrij gemakkelijk en vond ze het geen probleem. Dus na haar goedkeuring ben ik gelijk begonnen. En omdat ik mutsen haken leuk vind, had ik hem de dag erna af. Nu alleen nog tot zondag wachten tot ik haar zou zien en ze hem kon passen (was hij lang genoeg, niet te lang, zou hij leuk vallen en zou zij hem wel leuk vinden?)

Toen ze hem in mijn handen zag riep ze al dat ze hem leuk vond. Nadat ze hem had opgezet bleek hij perfect te passen en haar ook nog eens geweldig te staan, maar dat is niet helemaal eerlijk want haar staan eigenlijk alle hoedjes en mutsen goed. Zelfs die hoedjes waar de meeste mensen mee voor gek lopen, kan zij prima hebben en er ook nog eens fantastisch mee uitzien, maar dat terzijde. Nadat ik het labeltje eraan gemaakt had (want daar had ik mee gewacht voor het geval dat hij toch niet goed zou zijn om wat voor reden dan ook) heeft ze hem opgedaan en de rest van de dag opgehouden. Wat een compliment!

Daarna ben ik verder gegaan met mijn grote vriend; het aapje. Beentje nummer twee moest eraan gaan geloven. Toen ik die eindelijk af had, hield ik hem naast beentje nummer één en wat bleek: het voetje van nummer één was groter dan het voetje van nummer twee! Grrr. Welke van de twee gaan we dan opnieuw maken, want eerlijk gezegd was ik blij dat dat gefrutsel met die handjes en voetjes klaar was.

Omdat ik voetje nummer twee (de kleinste) leuker vond dan voetje één, heb ik de schaar gepakt en voetje nummer één kapot geknipt (door het formaat van de teentjes kon ik het begin en einde niet meer vinden, dus uithalen was onmogelijk). Daarna heb ik een nieuw voetje gemaakt en nu zijn dus ook de voetjes af. Ik moet ze wel nog vastmaken, maar dat is het werk niet.

Ook ben ik begonnen aan de banaan. Die is nu ongeveer voor de helft af, maar ik ben benieuwd of dat goed komt. Het patroon ziet er namelijk nogal... apart uit. Maar goed, we zien wel. De banaan moet dus nog af en dan het staartje nog, assembleren en het labeltje eraan maken en dan is het aapje eindelijk klaar. Nu hopen dat mijn neefje hem leuk vind... hij blijft er namelijk iedere keer naar vragen, dus ik hoop dat ik hem niet teleurstel.

Hoe dan ook, ik had weer een productief weekend.

Groetjes, Imke

Progressie

Ik heb weer een productieve avond gehad en flink kunnen haken. Maar om eerst terug te komen op een aantal losse eindjes: een tijdje terug heb ik geschreven dat ik de armbandjes voor mijn nichtjes af had. Ik was echter vergeten er foto's van te maken, dus daarom heb ik mijn schoonzus gevraagd of zij dat voor me wilde doen. Bijgaand de foto's van één van de armbandjes (de andere zat om de pols van mijn nichtje dat op dat moment niet thuis was).

Ook het hondje voor mijn neefje is af. Hij wilde een hondje maar wist niet wat voor hond, in welke kleur en hoe groot hij moest worden. Ik heb dus lange tijd gezocht naar een leuke hond, maar de enige leuke die ik vond waren of veel te klein of gebreid. Uiteindelijk vond ik deze leukerd en heb uiteraard goedkeuring bij mijn neefje gevraagd. Hij vond hem gelukkig ook leuk, dus zie hier het resultaat.

Weer terug naar mijn productieve avond. Mijn sjaal is af. Het is een colsjaal geworden, want ik heb tot nu toe alleen maar gewone sjaals gedragen (lees: een rechte, langwerpige lap stof die je dubbel doet en vervolgens om je nek door zijn eigen lus haalt. Zelfs de sjaal die ik jaren geleden voor mezelf gebreid heb is een gewone, rechte sjaal die ik op dezelfde manier draag).

En dan het aapje. Ik heb eindelijk het eerste beentje af, maar dat betekent ook dat hij nog een beentje, een staartje en een banaan voor in z'n armen moet krijgen voordat hij af is. Hij wordt gelukkig wel super leuk, dus dat is wel fijn. Maar ik denk dat ik toch eerst de muts voor mijn nichtje ga maken, het is immers koud buiten. Dat aapje zal nog maar even moeten wachten.

Groetjes, Imke

Aapje en hondje

Het hondje voor mijn ene neefje is af. Hij is erg leuk geworden, ondanks het weinig variërende patroon. Ik was aanvankelijk bang dat het een worst met pootjes zou worden, maar dat is gelukkig niet gebeurd! Hopelijk vindt hij hem ook leuk. Hij wilt hem namelijk al heel lang hebben, maar omdat ik geen leuk patroon vond heeft het iets langer geduurd.

Het aapje voor mijn andere neefje heeft nog steeds geen beentjes, staartje en ook nog geen banaan in zijn armpjes. Ik wil er wel aan beginnen, maar omdat het een klein friemel-patroon is, en omdat het nogal koud wordt buiten, dacht ik dat ik eerst een sjaal zou maken (voor mezelf nog wel. Dat wordt dan het eerste dat ik voor mezelf haak). In het boek van MyBoshi zag ik een hele leuke sjaal met golfpatroon, iets wat ik ook nog nooit eerder gedaan had. En omdat ik ervan houd om dingen te proberen en iets te maken die ik nog niet gedaan heb, ben ik dus weer fanatiek aan de slag gegaan. Ik had alle kleuren in huis, maar nergens genoeg van. Gelukkig kon ik dus wel al aan de slag en hoefde ik niet te wachten tot mijn bestelling was binnengekomen met de rest van de bolletjes. En ik moet eerlijk toegeven, hij ziet er tot nu toe erg mooi uit. En warm! (Niet onbelangrijk voor een sjaal lijkt me).

Als de sjaal af is, wil ik eigenlijk ook nog polswarmers maken. Je kent ze wel... van die handschoenen zonder vingers, waar je dus alleen je duim in een gat hebt en de rest eigenlijk open is. De polswarmers worden met een aantal zelfde kleuren gemaakt als de sjaal (niet allemaal, want de sjaal heeft 5 kleuren), maar met een ander patroon. De sjaal heeft namelijk veel gaten door het golfpatroon (door de dikte van de sjaal maakt dit niet uit), maar polswarmers met erg veel gaten geven natuurlijk niet veel warmte. Gelukkig staan in mijn MyBoshi boeken een aantal leuke patronen voor polswarmers, dus er zit vast en zeker iets tussen wat bij mijn sjaal past.

Als die af zijn, moet ik toch maar verder gaan met het aapje. Daar heb ik de nieuwe draad voor ontvangen, dus eigenlijk is er nu geen reden meer om het uit te stellen...

Groetjes, Imke